Islandia posiada w zasadzie tylko jedną drogę główną, drogę nr 1. Jadąc nią można objechać całą wyspę dookoła oraz dostać się do najważniejszych części kraju.
Łączna długość tej drogi wynosi 1339 km.
Jedzie się nią całkiem przyjemnie. Droga jest dobrej jakości, niemal na całej długości asfaltowa. Mieszkańców na całej wyspie zbyt wiele nie ma, więc są takie miejsca, że czasem przez długi czas nie spotyka się nikogo. Droga jest zadbana i bezpieczna. Jazda taką drogą to sama przyjemność. Nie ma niecierpliwych kierowców, nikt się nigdzie nie śpieszy, nikt nikogo nie wyprzedza. Jedzie się wolno, wszędzie obowiązuje ograniczenie do 90 km/h.
Droga prowadzi przez dzikie, niezamieszkałe tereny, można więc spokojnie się przemieszczać i przy okazji delektować widokami.
Na jedną rzecz jednak trzeba bardzo uważać. Islandia słynie z dużej ilości owieczek, które bardzo często można napotkać tuż przy drodze. Jadąc, więc należy być ostrożnym i bacznie obserwować miejsca, w których widoczne są pasące owieczki, gdyż czasem lubią one wyjść na drogę niespodziewanie.
Czasem też mogą pojawić się inne zwierzęta. Renifery są pod ścisłą ochroną na Islandii, najczęściej można je spotkać we wschodniej części kraju.
Droga nr 1 niemal na całej długości jest asfaltowa, poza wschodnią częścią, gdzie czasem można natrafić na drogę szutrową, żwirową.
Jeśli ktoś ma ochotę na więcej wrażeń, polecam drogę nr 939 przez przełęcz Oxi.
Droga jest kręta, żwirowa i miejscami sprawia wrażenie bardzo niebezpiecznej. W tym rejonie zdecydowanie się przydaje samochód 4×4. Oczywiście po drodze widać było zwykłe osobówki, ale chyba musiały się one tam nieźle nagimnastykować.
W naszej ekipie kierowcą była Żaneta z bloga traveldetox, która na całej trasie sprawdziła się znakomicie. Nawet na tym niełatwym odcinku poradziła sobie doskonale.
Co zobaczyć w części wschodniej Islandii :
Wschodnią część przejechaliśmy dosyć szybko, nie zatrzymywaliśmy się w wielu miejscach.
Głównym celem było dotarcie do największego lodowca Islandii: Vatnajökull, jego powierzchnia wynosi 8100 km². Jest to drugi co do wielkości lodowiec Europy oraz trzeci na Świecie.
Jadąc na Islandię marzyłam, aby udało mi się zobaczyć Jökulsárlón – jezioro lodowcowe znajdujące się u na granicy Parku Narodowego Vatnajökull.
Mimo niezbyt ładnej pogody, deszczu, zimna i zachmurzonego nieba, jezioro prezentowało się magicznie. Błękitne tafle lodu dryfujące po jeziorze wyglądają wyjątkowo pięknie nawet w tak ponury i deszczowy dzień, jaki wtedy się przytrafił.
kanoklik 